Konflikt żydowsko–arabski, który po II wojnie światowej stał się ważnym czynnikiem w polityce bliskowschodniej ma charakter etniczny, religijny oraz terytorialny. Żydzi stanowią szczególny przykład wspólnoty narodowej. Przez stulecia żyli w rozproszeniu wśród innych nacji, pozostając wszędzie grupą wyraźnie wyodrębnioną pod względem religijnym. W drugiej połowie XIX wieku świecki żydowski ruch nacjonalistyczny doprowadził do wysunięcia postulatu odbudowy państwa żydowskiego w Palestynie. Sytuacja narodowościowa Palestyny zmieniła się znacząco od momentu rozpoczęcia na jej obszarze akcji osadniczej Żydów. W 1947 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych pod wpływem wstrząsu spowodowanego przez Holokaust zdecydowała o utworzeniu państwa Izrael. Świat arabski odrzucił jednak owe postanowienie. Natychmiastowo wybuchła wojna żydowsko–arabska, wygrana przez Izraelczyków. Dało to początek tak zwanemu problemowi palestyńskiemu, w którym naród uchodźców domaga się własnego państwa na gruzach Izraela. W 2014 roku po serii wydarzeń nastąpiła ponowna eskalacja konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Do załamania rozmów izraelsko-palestyńskich wspieranych przez Stany Zjednoczone przyczyniło się między innymi porwanie i zabójstwo trzech izraelskich nastolatków, porwanie i zabójstwo palestyńskiego nastolatka Muhammada Abu Chudajra, wybudowanie podziemnych tuneli biegnących do terytorium Izraela przez Hamas oraz nasilenie ataków rakietowych na Izrael w odpowiedzi na atak izraelskich wojsk na bojowników Hamasu w Zachodnim Brzegu.