Narastający problem bandytyzmu stadionowego w Polsce sięga już lat 30. XX wieku. Pierwszym odnotowanym starciem fanów drużyn piłkarskich w Polsce było spotkanie Cracovii z Ruchem Chorzów w roku 1935. Zjawisko „ustawek” pojawiło się w Polsce jednak dopiero w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku, w wyniku ograniczenia przez policję i organizatorów meczów piłkarskich możliwości kontaktu kibiców przeciwnych drużyn na terenie stadionu. Do zwiększenia liczby „ustawek” przyczyniły się zmiany przepisów prawa z tzw.”zakazami stadionowymi” uniemożliwiającymi kibicom udziału w imprezach masowych. Pierwsza „ustawka”, tzw. sparing „trójmiejski” to historyczne wydarzenie w polskim ruchu kibicowskim, w ślad za którym poszły kolejne grupy kibiców. Podczas sparingu, ostatecznie nierozstrzygniętego, biły się wtedy łącznie 42 osoby. Tego typu „honorowe” starcie dwóch grup kibicowskich z punktu widzenia prawa jest nielegalne i karalne, jednakże jej uczestnicy nie są aktywnie ścigani, o ile w ich trakcie nie dojdzie do poważnych uszkodzeń ciała. Policja stara się jednak zapobiegać organizowaniu „ustawek” kibiców prowadząc działalność prewencyjną.