Graffiti to dla jednych akt wandalizmu w wykonaniu osób społecznie niedostosowanych, dla innych forma Sztuki ulicy. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy graffiti jest pasją tworzenia, czy też pasją niszczenia. Na co dzień zapewne częściej spotykamy się z tą niechlubną formą graffiti w postaci obscenicznych rysunków, wulgarnych napisów, nieestetycznych malowideł na elewacjach budynków, obiektach użyteczności publicznej, czy też zabytkach. Dokonując własnego osądu graffiti warto pamiętać, że nie wszyscy wykonujący na ścianach napisy czy malunki są artystami, a każdy motyw wykonany sprayem na murze jest sztuką. Twórcy graffiti mają często różne motywacje działania dlatego nie można przyklejać im tej samej łatki. Patrząc na aktualny rynek sztuki, hermetyzm galerii sztuki, nic dziwnego, że artyści wolą wykazać się na murach miasta niż w nieskończoność czekać na swoje 5 minut.
coztasztuka.com 
Pomijając ewidentne, chamskie i prymitywne akty wandalizmu, uważam że graffitti można uznać po prostu za kolejne medium ekspresji i tyle.
A gdyby tak założyć galerię, która zamiast płatnych i hermetycznych sal wystawienniczych oferowałaby „graficiarzom” po prostu kompleks ścian, elewacji do dowolnego wykorzystania? Kurator tylko by pilnował, by kilka osób nie bukowało tej samej ściany w tym samym momencie, a po jakimś okresie czasu byłby… wernisaż? czy taki mezalians sztuki ulicy i sztuki „wyższej” (termin bez sensu, ale co zrobić) jest możliwy?
Nasuwa mi to skojarzenia z działaniami grupy Poturbowani w opuszczonym tartaku w Supraślu w 2006 roku. Widzowie zwiedziali cały kompleks w poszukiwaniu dzieł artystów. Tylko że tam były bardziej instalacje i murale, a tym razem piszemy o graffitti. A zresztą czemu by te różne formy działania nie mogłyby funkcjonować tuż koło siebie?
Jestem ciekaw co Skwarnecky miałby do powiedzenia na ten temat, biorąc pod uwagę jego profil działalności oraz tematykę jego pracy magisterskiej.