W XIX wieku niemożliwa była kariera artystyczna bez wcześniejszego zaprezentowania swych prac na paryskim salonie. Wobec stale rosnącej liczby zainteresowanych zaprezentowaniem swych prac na salonie, jury musiało odrzucać ich coraz więcej. W 1863 roku liczba nieprzyjętych dzieł mogła wynosić nawet 4000 prac. Złożony w tej sprawie list protestacyjny dotarł do Napoleona III, który po obejrzeniu odrzuconych prac zadecydował pokazać je na odrębnej wystawie nazwanej wówczas „Salonem Dodatkowym”. Wystawa prac odbyła się 15 dni po oficjalnym salonie i wsród łącznie 1200 obrazów 380 autorów znalazły się między innymi płótna E. Maneta, C. Pissarra, J. Mc Neilla Whistlera. Wystawa „Salonu Odrzuconych” stała się okazją do szydzenia z artystów i ich dzieł, mimo to znalazły się również głosy przychylne, w tym opinia Paul’a Mantz’a w „Gazette des Beaux-Arts” uważającego „Salon Odrzuconych” za przywrócenie wolności sztukom.

U schyłku lat sześćdziesiątych XX wieku powstał nowy styl muzyki, sztuk wizualnych, mody i kultury zwany Psychodelią. Największą popularność zdobył podczas „Lata Miłości” w 1967 roku rozprzestrzeniając się w USA, ogarniając następnie cały świat. Sztuka ta tworzona była pod wpływem psychodelików, substancji psychoaktywnych wywołujących mistyczne doznania duchowe, wielobarwne i zmiennokształtne efekty wizualne oraz wzmożoną wrażliwość na bodźce. Jak pokazuje historia niektórzy geniusze stworzyli największe dzieła sztuki pod wpływem substancji wpływających na działanie mózgu. Niektórzy z nich wpadli w szpony nałogu, inni tylko eksperymentowali. Jaką rolę odegrały narkotyki w sztuce i jak wyglądałaby bez ich udziału?